Uit de comfortzone

Persoonlijk verslag van Inge Ville, auteur en een van de deelnemers aan het event Trainen met IMPACT

Het is vrijdagavond 7 november 2014. Morgen vindt Trainen met IMPACT, het event van Titia van der Ploeg plaats. Ik lees nog even haar mail door die zij ter voorbereiding stuurde aan alle deelnemers. Zij vraagt of alle deelnemers de kleding aan willen trekken die ze ook aan hebben als ze zich aan hun ideale opdrachtgever gaan presenteren. Ik voel dat ik het spannend vind. En ik mag er ook niet over praten met andere deelnemers. Zal ik mijn pak aandoen? Ik besluit er de volgende dag helemaal voor te gaan en overal aan mee te doen. Dus hang ik mijn pak vast klaar.

Ook mijn make-up is afgestemd op de ideale opdrachtgever. Als ik naar het centrum van Utrecht fiets, bedenk ik wie mijn ideale opdrachtgever is en ik probeer me voor te stellen hoe ik die het beste kan bedienen. Ik probeer in zijn huid te kruipen en vraag me af wat zijn belang is bij het gesprek dat ik 19 november a.s. met hem ga voeren. Al fietsend kom ik steeds meer tot de kern van zijn behoefte.

Als ik bij Regardz naar binnenga, zie ik al een paar deelnemers. Niet iedereen heeft kleding aan voor de ideale opdrachtgever. Er zijn ook deelnemers die dat niet hebben aangedurfd en gewoon lekker in hun spijkerbroek en trui verschijnen. Na wat gedoe met de trap en de lift en de trap komen we aan op de vijfde verdieping. De ontvangst is prettig en vriendelijk. Iedereen krijgt persoonlijke aandacht van eventmanager Gerda Bultstra. Als ik binnen ben, is bijna iedereen al aanwezig. Er heerst een verwachtingsvolle sfeer.

Titia van der Ploeg en Judith de Bruijn gaan al vanaf het moment dat de deelnemers binnen zijn een verbinding met hen aan. Sommigen worden bij naam genoemd, iedereen krijgt de gelegenheid om iets in te brengen, vragen worden serieus genomen en de structuur van de dag wordt neergezet. Ik voel me meteen op mijn gemak en ik heb er zin in. Het blijkt dat er van de dertig deelnemers maar vijf het jaar ervoor ook zijn geweest. Er zijn mensen bij die Titia nog helemaal niet kennen. Maar na het eerste onderdeel zijn alle deelnemers betrokken en deel van het geheel geworden. De stemming is goed en verwachtingsvol.

Alles wat we doen, werkt activerend: de sheets zijn verfrissend met Wordle.net gemaakt. Met Worditout kan dat op de I-pad en wil je er een leuk figuurtje van maken dan is Tagxedo geschikt. De opdrachten zijn spannend: wat maakt jou uniek?, wie is je held?, wat is jouw geur? En je bespreekt alles met je buurvrouw of buurman. En als je je opdracht in rap tempo hebt gedaan, is er altijd gelegenheid voor nabespreken en ervaringen delen.

Op allerlei manieren krijg je als trainer, docent, manager ideeën aangereikt om in het hier en nu van een training of een gesprek in te spelen op de behoefte van de doelgroep en om iedereen bij de les te houden. Het idee om van je training een traject te maken, slaat bij mij aan. Ik bedenk me hoe ik dat eigenlijk kan toepassen op al mijn activiteiten. Het eenmalige karakter ergens vanaf halen. Ik ben op het moment druk aan het solliciteren en dan focus ik me op het gesprek. Als ik dan afgewezen ben, realiseer ik me dat ik heel veel energie heb gestopt in de voorbereiding en na de afwijzing lijkt dat allemaal voor niets. Als ik ook daar een traject van maak, kan ik naderhand nog bedanken, ik kan nog vragen om feedback, ik kan nog aanbieden dat ik beschikbaar ben voor een tweede kans ook na de afwijzing. Ik zie een heleboel mogelijkheden en kansen om trajecten te maken. Ik moet er dan wel tegen kunnen dat ik ook soms nee te horen krijg.

Het omzetten van valkuilen in trends roept aanvankelijk nog wat verwarring op, maar als de deelnemers voor de tweede keer Beethoven horen en er een toelichting van Titia bij krijgen, valt het kwartje. Alle valkuilen zijn herkenbaar en het geeft lucht om ze als trends te benaderen. Speelsheid is een van Titia’s kernwaarden en dat merken we allemaal als deelnemer. Ze gaat speels om met alle nieuwe digitale toepassingen en met de deelnemers. Ik besluit mijn eigen kernwaarden ook eens goed op een rijtje te zetten. En bij het oproepen van de piekervaring denk ik aan mijn eigen kinderen. Ik ga die ook eens met hen oproepen in plaats van zo feitelijk over de cijfers te praten.

Ook het benoemen van de valkuilen geeft lucht. Fijn dat de deelnemers zo openhartig zijn en ik herken alle valkuilen. Luiheid en weerstand krijgen een medaille. Zouden die valkuilen het meest herkenbaar zijn? Of kunnen we ons daar het lastigst tegen verweren? Bij luiheid en weerstand moet je zelf iets anders inzetten dan je gewend bent, als je dat wil veranderen. Dus het benoemen daarvan verdient een medaille, omdat dat de eerste stap is op weg naar het verlaten van je comfortzone.2

Hoe kan IMPACT ons helpen als we onze comfortabele positie hebben verlaten? We krijgen uitleg daarover en we verwerken dat in een opdracht met een actiekaart. Degene met wie ik de opdracht van de actiekaart maak, ziet het aanvankelijk niet zitten om dat in zo’n korte tijd te realiseren. Ik daag haar uit, omdat ze het zo snel afkapt. We gaan samen aan de slag met het maken van een diaserie. In tien minuten lukt het ons om in beelden om te zetten wat we in het half uur daarvoor hebben gehoord. En als we het later aan de groep presenteren, herkennen zij wat we hebben gedaan.

Het is bijna één uur en tot aan de lunch is elke minuut nuttig besteed. We zijn actief bezig en ik heb niemand gehoord over trek in eten. En ik begrijp nu ook waarom ik mezelf in mijn pak gehesen heb: ik mag op de foto. Alles verloopt overzichtelijk. Er is lekker eten, we schrijven ons in voor de eventuele foto, we kunnen boeken en andere materialen bekijken en kopen. Er is op ons gerekend.

Na de pauze komt ons ondernemerschap aan bod. En dat gaat feitelijk over lef hebben. Zijn we een Mike is de vraag. Voordat we aan de oefening beginnen weten we niet wie Mike is. Daarna is het ons maar al te duidelijk. Soms zijn we wel ondernemend, maar handelen we niet vanuit een plan. Niet kiezen, geen visie, geen focus, geen lef en doorzettingsvermogen. Ik kies zelf ook nog te vaak voor het comfortabele, realiseer ik me. En comfortabel is als ‘lauwe pis’, ai. Je kunt je brein ook helpen door uit die comfortzone te stappen. Door haalbare doelen te stellen als je iets wil bereiken wat je echt wil en je eigen belemmerende gedachten te doorbreken.

Die middag helpen een aantal deelnemers mij om uit die comfortzone te stappen. Ik word gegoogeld en ik krijg goede tips om daarmee aan de slag te gaan. Nee, die foto lijkt inderdaad niet meer. Ik heb twee kaakoperaties gehad en twee jaar lang een beugel gedragen en dan laat ik die foto staan op mijn linkedin? Ik formuleer mijn goede voornemen: Ik wil met mijn boek aan de slag, maar het voorstel ligt nu bij de uitgever. Ik ben in de afwachtstand geschoten. Waarom eigenlijk? Een andere deelnemer helpt mij te concretiseren hoe ik verder kan. We maken nog een opvolgafspraak ook, fijn dan is er geen ontkomen meer aan.

Als ik naar huis fiets, kijk ik terug op een zinvolle dag. Ik voel aan mijn polsbandje. Dat hebben we tijdens de training uitgereikt gekregen. Je geeft zelf inhoud aan je voornemens en met je polsbandje hou je vinger aan de pols. Het helpt mij om alle goede voornemens die ik vandaag heb gemaakt te realiseren. En als ik ernaar kijk dan weet ik weer dat de comfortzone prettig lijkt, maar zeker niet altijd voor mij als mens comfortabel is.